بالاخره فهمیدم که باید از چی بنویسم، و این روز هامو چجوری توصیف کنیم.
خسته نیسم، نیاز به خواب ندارم، نیاز به رها کردن هم ندارم، از این لحاظ این روز ها در موقعیت خوبی ام.
+ولی ترسیده ام، یادتونه گفتم میخوام تی ای بشم، شدم.
بزارین راحت و بی مقدمه بگم، تی ای بودن با دانشجوی خوب بودن فرق داره! یه دانشجوی خوب اوج نگرانیش اینه که مطلب رو درست یاد گرفته یا نه. مسؤولیت هر کاری هم که میکنه با خودشه (واعظ :دی). ولی تی ای، در برابر خیل عظیمی از ادم ها، مسؤوله.
و این برای منی که حساسم، راحت نیست. توی تصحیح برگه ها، برگه هایی که کامل نشدن رو دوباره تصحیح کردم، که کم نداده باشم:!. اما خب قسمت خوب داستان هم اینه که کم کم یاد میگیرم که دقیق باشم و همچنین تند تر میشم.
+من مدعی به این که توان نه گفتن دارم! فهمیدم به هرکاری که فکر میکنم یه ذره باعث پیشرفتم میشه، نه نمیگم و بعدش خدا خدا میکنم وقت کم نیارم. این چه اخلاق بدیه!
البته یه بخش دیگه از این وسط حادثه پریدنه، به این علته که میدونم اگه وقت خالی داشته باشم، ممکنه تلفش کنم، پس بزار سرمو شلوغ کنم:|
+وقتی داشتم تفسیر قران میخوندم، میگفت ما یسری کار ها رو، هرچند خوب، برای خدا نمیکنیم، برای ظاهر سازی و شهرت میکنیم. راست میگفت.
مثالش برای من این که، هرکی از بچه های دانشگاه که کمک میخواد، سرییع کمکش میکنم و میگم بههه بههه چه ادم کمک کننده ای ام. بعد پسر خاله ام که ازم کمک خواسته بود، هی میزاشتمش اخر کار و پشت سر مینداختم.
متوجه این موضوع که شدم، شرررررم کردم از خودم، خدا منو ببخشه و به راه راست هدایت کنه.
+یادتونه توی یه کاری ام و نمیخوام اسمشو ببرم چون میشه یه خط مستقیم به اینکه من کی ام :
اون کار یه خرده داره سخت میشه، و اون روی من در حال بالا اومدنه، ولی خب طبیعیه که هر ادمی رو تا یه جایی میشه تحمل کرد و منتشو کشید، بعدش میگیم همینه که هست، باید سعی کنیم توی روابطمون از این مرزِ همینه که هست شنیدن ، دوری کنیم.
خیلی حرف توی ذهنمه که بنویسم، ولی وقت تنگه
جهت یاداوری اینجا بمونه که دلم میخواد از نگرش و تجربه ام از این کارِ اسمشو نبره و از دنیای کرونا زده بنویسم. همین.
درباره این سایت